Οι Λεύγες είναι συνθετικό έργο (συντεθειμένο σε εννέα μέρη) το οποίο ομνύει στο πνεύμα της ομηρικής κατάβασης στη ραψωδία λ και της υπαρξιακής εκζήτησης του Δάντη μέσω της ανάβασης στην Εδέμ.
Δεν είναι σαφής η ανάγκη μιας άλλης, επόμενης εξαγνιστικής διαδρομής στην ανθρώπινη τραγωδία - πιθανώς το έργο δίνει εχέγγυα στον όποιο αναγνώστη του για τα πλανώμενα ερωτήματα, τις επόμενες στοχαστικές αφορμές που θα προσφέρει, τη συνομιλία που θα προκύψει αντιπαρερχόμενο με άλλα κείμενα προγενέστερων-κατοπινών συγγραφέων. Ωστόσο, προαναγγέλλει τη σκυτάλη ενασχόλησης μ' ένα άλλο έργο, εν εξελίξει στην παρούσα χρονική στιγμή (πεζογραφικό, με τίτλο Φωτοφράχτης), στο οποίο η ύπαρξη εδραιώνεται στον χώρο της (με μπεκετική ενάργεια, νομίζω), όσο χρειάζεται για να συνεχίσει να υπάρχει.
Η αίσθηση της εκκόλαψης παραμένει διαρκής, πάντοτε απρόσμενη, μια δοκιμή που δεν ορίζεται από τον δημιουργό. Το βιβλίο καθώς ετοιμάζεται είναι ένα συμβάν - προαλείφεται ο στοχασμός για το εάν χρειάζεται να γραφεί κάτι ώστε να αποτελέσει έργο ολοκληρωμένο και στοχευμένο.
Ακολουθεί η αγωνία της δημιουργίας, τα σκαμπανεβάσματα, οι υπεκφυγές, η απογοήτευση και η ανατροπή, το ξάφνιασμα της νέας έμπνευσης και της διαφοράς που κάνει στο γινόμενο.
Έπεται η αμφιβολία του αποτελέσματος, οι επεμβάσεις στο περιεχόμενο, τα λάθη που είναι σοφά ή άτεχνα, το αίσθημα της ολοκλήρωσης και η νέα αμφιβολία για το ζητούμενο.
Τέλος, επέρχεται η τυπογραφική προετοιμασία, η φαντασίωση του χαρτιού, η απορία για τα χρώματα και τα ξεφυλλίσματα, η στιγμή της αλήθειας.
Δεν είναι τυχαία η τελευταία φράση στις Λεύγες, η καταληκτική εν τέλει σ' αυτό το στοχαστικό παιχνίδισμα: «Άλφα του υπάρχοντος και ωμέγα της βεβαιότητας». Έχουν ήδη προηγηθεί οι σελίδες με τα σταδιακά βήματα κατάβασης προς τη μήτρα, το σημείο εκείνο της εμπεδωμένης αυτοσυνείδησης. αλλά και τη συναίσθηση του σημείου μηδέν. Σ’ αυτό το νοερό πλαίσιο, επομένως, η αφήγηση αποφαίνεται κλιμακωτή για τον συμπορευόμενο αναγνώστη – περιέχοντας την αγωνία και τη βεβαιότητα, την αποκάλυψη και τη λύτρωση...
